‘Er is meer ruimte in jezelf dan je had gedacht.’

‘Als iets Etty Hillesum typeert, dan is het wel dat ze niet in een hokje te vangen is.’ Dat is ook het laatste wat Judith Koelemeijer met haar boek zou willen. ‘Mensen moeten zelf maar tot een oordeel komen over wie ze was.’

Op een ochtend in de nazomer van 2012 krijgt schrijfster Judith Koelemeijer een email van uitgever Geurt Gaarlandt. Hij was de man die eind jaren zeventig de volgeschreven schriften van Etty Hillesum op zijn bureau kreeg, en er als enige uitgever brood in zag. Een bloemlezing uit de dagboeken van Hillesum verscheen in 1981 onder de titel Het verstoorde leven. Vooral het onafhankelijke denken van de in 1943 in Auschwitz vermoorde Etty heeft ervoor gezorgd dat het boek een ware hype werd, tot ver buiten Nederland. In NRC zette J.R. Heldring boven zijn column: ‘De heilige van het Museumplein’. Mede namens de stichting die de nalatenschap van Hillesum beheert, vraagt Geurt Gaarlandt nu aan Judith Koelemeijer of ze misschien belangstelling heeft om een biografie van Etty te schrijven. 

Hemelvaart zonder hemel

Eigenlijk is het een vrij gewoon verhaal. Elke zomer kun je de berichtjes in de kranten lezen. Een onbezorgde vakantie in het buitenland eindigt in een drama, een vriend of familielid komt in een ver oord om het leven. Hemelvaart is het verhaal achter zo’n bericht. In de zomer van 1985 maakt Judith Koelemeijer met vijf andere meiden uit de Zaanstreek een reis langs verschillende Griekse eilanden. De zon schijnt, de mannen zijn aantrekkelijk, de alcohol vloeit rijkelijk, het leven lacht. Typisch zo’n vakantie waarvan je hoopt dat je dochters nooit op het idee zullen komen.