Ben ik een racist?

Als Arie Kok een zwarte jongen over z’n Franse camping ziet lopen is zijn eerste reflex: opletten. En dat knaagt. Want hij gelooft heilig dat alle mensen gelijkwaardig zijn en dat God elk mens evenveel liefheeft. ‘Huist er een racist in mij?’, vraag hij zich af. Een zelfonderzoek.

Op een ochtend kijkt de succesvolle architect Steve in de spiegel. Wat is er met zijn blanke huid gebeurd? Deze zwarte man, is hij dat zelf? Ongezien door het huispersoneel probeert hij zijn auto te bereiken, maar de confrontatie met klanten en collega’s zal hij niet uit de weg kunnen gaan. De Zuid-Afrikaanse auteur André Brink laat zijn witte hoofdpersoon in de korte roman Spiegel (2008) ervaren wat racisme is. Elke ontmoeting die werkdag is een confrontatie, maar niemand lijkt iets aan hem te zien. Ze zeggen er tenminste niets over. Maar op straat wordt hij uitgescholden, komt hij in vechtpartijen terecht, slaat hij zelf iemand neer. Eenmaal thuis laat hij zich verleiden door de hoogblonde Duitse au-pair van het gezin. De mensen benaderen hem anders, en hij laat gedrag zien dat niet bij hem past. De verandering van huidskleur zet zijn leven volledig op zijn kop, maar niemand die er tegen hem ook maar een woord aan wijdt.

Aanklacht tegen de meelopers

Géraldine Schwarz schreef met De geheugenlozen een waarschuwend boek. Ze is bezorgd om het opkomend populisme en schuwt de vergelijking met de jaren dertig niet. Tegelijk is het een meeslepend verhaal, en het aan het vertaling toegevoegde Nederlandse hoofdstuk is onthullend.

Als er één ding de afgelopen maanden duidelijk is geworden in de Nederlandse samenleving, dan is het wel dat bruin gedachtengoed maar moeilijk uit te bannen blijkt. Komend jaar vieren we dat we driekwart eeuw geleden bevrijd zijn van de tirannie van de nazi’s. Wie een vergelijking maakt tussen de ontwikkeling van het populisme nu en de jaren dertig van de vorige eeuw krijgt al snel de wind van voren. Onderzoeksjournalist en documentairemaakster Géraldine Schwarz trekt zich daar in haar boek De geheugenlozen niets van aan. Uit bezorgdheid over het opkomend populisme vertelt ze in haar debuut haar familieverhaal en plaatst dit in een brede context. Opdat het niet vergeten zal worden.  

Een boek over mijn opa?

Eck en Wiel, maandag 20 mei 2019

Een paar jaar geleden zat ik ook al eens een week hier in de caravan bij de Nederrijn aan een boek te schrijven. Terwijl ik tussendoor langs het water slenterde en een fietstochtje vol herinneringen door mijn geboortedorp Elst maakte, groeide er een idee. Ooit zou ik een boek schrijven over dit dorp tussen Rijn en Heuvelrug. Thuisgekomen vertelde ik het aan mijn vader, en dat het boek dan waarschijnlijk over mijn opa, zijn vader, zou gaan. Hij keek me aan alsof hij niet wist of hij daar nou blij mee moest zijn of juist niet.

Arie Kok auteur actieboek Week van het Christelijke Boek 2020

Mijn vader (l) met zijn broertje Arie

Het actieboek voor de Week van het Christelijke Boek 2020 wordt geschreven door Arie Kok. Hij volgt daarbij Marianne Grandia op die dit jaar de novelle Lichtvalverzorgde. Het actieboek wordt uitgegeven in samenwerking met uitgeverij Mozaïek. Het is het 42ste actieboek dat door BCB, de Brancheorganisatie voor het Christelijke Boeken en Muziekvak, wordt uitgegeven.

Amos Oz, of hoe een havik een duif werd

Een artikel uit de oude doos, bij het overlijden van een van mijn helden: Amos Oz – 1939-2019.

Arie Kok - auteur

Wie iets van het Israëlisch-Palestijns conflict wil begrijpen, kan eigenlijk niet om de hedendaagse Israëlische literatuur heen. De verhalen bieden een context waarin het conflict zich afspeelt. Bovendien laten ze zien hoe menselijk en tegelijk complex de situatie is. Tussen grote namen als David Grossman, Meir Shalev en Shifra Horn, kan Amos Oz wel gezien worden als de nestor.

View original post 791 woorden meer

Maak kennis met Zoete zee

Volgende week, vanaf 22 mei, ligt mijn nieuwe roman Zoete zee in de winkel. Wil je alvast wat proeven? Lees dan de proloog en het eerste hoofdstuk.

Een eigenzinnig debuut

Marieke Lucas Rijneveld is een literair talent. Ze is nog jong (26), eigenzinnig, speelt een overtuigend spel met haar genderneutraliteit door pakken te dragen en Lucas aan haar naam toe te voegen. En ze kreeg veel erkenning voor haar dichtwerk, ze won o.a. de C. Buddingh-prijs. De opname van haar optreden op de Nacht van Poëzie op Youtube geeft een intrigerend beeld. Van zo’n talent wil je de debuutroman graag lezen. Inmiddels is De avond is ongemak als een komeet de bestsellerlijsten in geschoten, vooral na de uitverkiezing tot Boek van de Maand bij DWDD.