Nieuwe editie Cursus literair schrijven

Vanaf 11 oktober geef ik weer de Cursus Literair Schrijven, de zesde editie alweer. Vijf vrijdagochtenden in Amersfoort. We gaan met elkaar in gesprek over schrijverschap, werken aan je schrijfvaardigheden en werken aan ons eigen boek of verhaal. Zin om mee te doen? Wil je meer weten? kijk op de pagina Cursussen. Of neem contact op. Je kunt me dan het beste mailen op arie@studiomomik.nl.

Europa in de uitverkoop?

Dit jaar gingen we om praktische redenen twee keer op vakantie. Na een korte vakantie op Ameland brachten we een week door op onze tuinbank, als het tenminste niet regende. Daar las ik Grand Hotel Europa, de kloeke en bejubelde Europaroman van Ilja Leonard Pfeijffer. De volgorde was onhandig, de volgende week zouden we ons weer in het toerisme storten. Maar hoe doe je dat als je net een 500-pagina’s lang verhaal hebt gelezen waarin de toerist op de hak wordt genomen? Je durft nauwelijks meer op je slippers en in je kaki-korte-broek-met-zijzakken de straat op. Pfeijffers satire kwam in ieder geval flink binnen. 

‘Ik ben geen omgekeerde zendeling geworden, die nu het tegendeel beweert.’

Voor het winnen van de Librisprijs 2019 was schrijver Rob van Essen (geb.1963) bij het grote publiek niet zo bekend. Dat is nu wel anders. Een gesprek over De goede zoon, een demente moeder en wat er rest na een reformatorisch geloof. 

In het prijswinnende boek De goede zoon gaat een zestigjarige schrijver op roadtrip met een oude vriend, die Lennox heet en die hij kent uit de tijd dat ze samen bij het gemeente-archief werkten. In die tijd zijn dingen voorgevallen die het daglicht niet kunnen verdragen, maar de vraag is of ze op hun geheugen kunnen vertrouwen om de waarheid te achterhalen. Een zelfrijdende auto brengt hen op de plaats van bestemming, waar ze bediend worden door een portierrobo, die even later gemoedelijk een sigaretje staat te roken. Dit apocalyptische scenario lijkt absurd, en dat is het ook wel, maar Rob van Essen weet daar authentieke menselijke verhalen doorheen te weven. 

Rob van Essen voor de Zuiderkerk in Rijssen – still uit filmpje Tubantia

Noord-Ierland worstelt in Brexittijden met haar demonen

‘Zeg niets’ is de treffende titel van Patrick Radden Keefes boek over de IRA, een onthutsend en meeslepend verhaal, door de Brexitverwikkelingen actueler dan ooit. 

Vandaag zal duidelijk worden welke Conservative de regering van het Verenigd Koninkrijk mag gaan leiden in het uittreden uit de EU, Johnson of Hunt. Vooral in Noord-Ierland zal menigeen zijn hart vasthouden. Sinds het Goedevrijdagakkoord van 1998, is de grens tussen Ierland en Noord-Ierland een relatief open grens geworden. Gewelddadigheden tussen loyalisten en republikeinen zijn sindsdien tot een enkel incident teruggebracht. Maar de animositeit tussen groeperingen in Belfast en Derry/Londonderry is er nog altijd, veel muren tussen protestantse en katholieke wijken in Belfast staan nog fier overeind. Er is weinig voor nodig om de vlam opnieuw in de pan te laten slaan. Door de dreigende Brexit, waarbij de Noord-Ierse grens de grote bottleneck is, is dit bepaald niet denkbeeldig meer.  

Ben ik een racist?

Als Arie Kok een zwarte jongen over z’n Franse camping ziet lopen is zijn eerste reflex: opletten. En dat knaagt. Want hij gelooft heilig dat alle mensen gelijkwaardig zijn en dat God elk mens evenveel liefheeft. ‘Huist er een racist in mij?’, vraag hij zich af. Een zelfonderzoek.

Op een ochtend kijkt de succesvolle architect Steve in de spiegel. Wat is er met zijn blanke huid gebeurd? Deze zwarte man, is hij dat zelf? Ongezien door het huispersoneel probeert hij zijn auto te bereiken, maar de confrontatie met klanten en collega’s zal hij niet uit de weg kunnen gaan. De Zuid-Afrikaanse auteur André Brink laat zijn witte hoofdpersoon in de korte roman Spiegel (2008) ervaren wat racisme is. Elke ontmoeting die werkdag is een confrontatie, maar niemand lijkt iets aan hem te zien. Ze zeggen er tenminste niets over. Maar op straat wordt hij uitgescholden, komt hij in vechtpartijen terecht, slaat hij zelf iemand neer. Eenmaal thuis laat hij zich verleiden door de hoogblonde Duitse au-pair van het gezin. De mensen benaderen hem anders, en hij laat gedrag zien dat niet bij hem past. De verandering van huidskleur zet zijn leven volledig op zijn kop, maar niemand die er tegen hem ook maar een woord aan wijdt.

Aanklacht tegen de meelopers

Géraldine Schwarz schreef met De geheugenlozen een waarschuwend boek. Ze is bezorgd om het opkomend populisme en schuwt de vergelijking met de jaren dertig niet. Tegelijk is het een meeslepend verhaal, en het aan het vertaling toegevoegde Nederlandse hoofdstuk is onthullend.

Als er één ding de afgelopen maanden duidelijk is geworden in de Nederlandse samenleving, dan is het wel dat bruin gedachtengoed maar moeilijk uit te bannen blijkt. Komend jaar vieren we dat we driekwart eeuw geleden bevrijd zijn van de tirannie van de nazi’s. Wie een vergelijking maakt tussen de ontwikkeling van het populisme nu en de jaren dertig van de vorige eeuw krijgt al snel de wind van voren. Onderzoeksjournalist en documentairemaakster Géraldine Schwarz trekt zich daar in haar boek De geheugenlozen niets van aan. Uit bezorgdheid over het opkomend populisme vertelt ze in haar debuut haar familieverhaal en plaatst dit in een brede context. Opdat het niet vergeten zal worden.  

Een boek over mijn opa?

Eck en Wiel, maandag 20 mei 2019

Een paar jaar geleden zat ik ook al eens een week hier in de caravan bij de Nederrijn aan een boek te schrijven. Terwijl ik tussendoor langs het water slenterde en een fietstochtje vol herinneringen door mijn geboortedorp Elst maakte, groeide er een idee. Ooit zou ik een boek schrijven over dit dorp tussen Rijn en Heuvelrug. Thuisgekomen vertelde ik het aan mijn vader, en dat het boek dan waarschijnlijk over mijn opa, zijn vader, zou gaan. Hij keek me aan alsof hij niet wist of hij daar nou blij mee moest zijn of juist niet.